14 Februari

Habari! We zijn in Turiani. Gisteren aangekomen na een busreis van 8 uur, opgevouwen op onze backpack. Maar voor ik dat verhaal uit ga leggen zal ik beginnen bij het begin.

Dinsdag was het dan zover, de reis kon beginnen. Een korte nacht, vroeg opstaan en naar Schiphol met m’n ouders en Kes was de start. M’n afscheidscomité werd uiteindelijk aangevuld door Klasiena, Evelien en Wannes en natuurlijk de andere meiden. Na het inchecken en een toch wel emotioneel afscheid liepen Jitty, Karin, Sabrina, Elianne, Liset en ik de gate door.

Een vlucht van 4uur, 3uur wachttijd, rennen over Istanbul ariport en nog een vlucht waarbij turbulentie en onweer een leuke combinatie waren zorgden ervoor dat we belanden op Dar Es Salaam. Hier werden we verast door de hoeveelheid water die in een keer uit de lucht blijkt te kunnen vallen én door de iets minder efficiente manier van formulieren regelen waardoor we een dik uur op ons visa konden wachten.

Liset en ik zouden meteen doorreizen naar Turiani maar waren beiden doodop. Om half9 hebben we met behulp van Paul een hotel kunnen vinden en zijn we als een blok in slaap gevallen. De volgende ochtend met de andere meiden afgesproken die 3 nachten in Dar zouden blijven. Samen gegeten, gekletst en een simkaart geregeld. ’s Avonds hebben we afscheid genomen van elkaar en zo zijn Liset en ik gisteren weer opgehaald door Paul die ons heeft geholpen aan een busticket naar Turiani, een reis die 6 uur zou gaan duren…

… 6 uur waarbij geen rekening was gehouden met de drukte van Dar Es Salaam, waarbij geen rekening was gehouden met de hoeveelheid regen die was gevallen de nacht ervoor en waarbij geen rekening was gehouden met de daardoor iets minder confortabele of aanwezige wegen, zeker niet wanneer je je voeten op je backpack hebt, en dus je knieën in je nek, wegens ruimtegebrek;).

Uiteindelijk viel de reis heel erg mee we waren maar 2uur langer onderweg en hadden veel aanspraak. Onderweg hebben we zeker de eerste 5uur alleen maar vol verwondering naar buiten gekeken: het uitzicht, de mensen, de kleuren, de kleren, de gewoonten (iedere keer wanneer een bus stopt komen er 20 mensen naar de bus rennen met etenswaren, parfum, drinken en alles wat je maar kunt verzinnen) en dan nog de geuren en de temperatuur. De reis vloog voorbij.

In het donker aangekomen bij het ziekenhuis hebben mensen ons geholpen de tientonner van een backpack uit de bus te krijgen en werden we begeleid naar het huis van de dokter. Hiernaast wonen wij nu met Lisanne en Marthe twee coasistenten. Ze helpen ons een beetje de weg te wijzen. Wanneer mogelijk zal ik een foto van mn kamer uploaden. Kijk allemaal even of je dingen herkent (van panter knuffels en een lakenzak met lieve teksten tot alle kaartjes die ik heb gekregen en een kussensloop met foto’s. Alles hangt of ligt op z’n plaats)

Maandag beginnen Liset en ik met de stage, half8 bij de ochtenopening, onszelf voorstellen en dan maar zien hoe alles loopt.

Voor nu alle liefs voor daar,
Myrna

O leuk voor de lezers in het koude Nederland het is hier heeeeeeel lekker weer ;)