05-03-2014

Karibu! Dit keer wil ik jullie echt even welkom heten in het prachtige en wonderschone Tanzania. Geheel logisch in volgorde gaat dit verslag niet lopen maar ik wil beginnen met het mooiste en wat ik jullie niet kan en wil onthouden. Afgelopen weekend hebben Liset, Lisanne, Marthe en ik de tocht naar Maskat ondernomen, een bergdorpje hier in de buurt, één dag heen en één terug en blijven slapen bij de priesters.

Ik zit te denken hoe ik jullie kan laten weten wat ik heb gezien en heb meegemaakt maar zelfs al zou ik foto’s kunnen uploaden nu, dan nog kunnen foto’s het uitzicht niet vastleggen zoals het hier is of de bronnen en het oerwoud niet laten ervaren zoals je dat doet wanneer je er in zit. Een stukje uit mijn aantekeningen waardoor ik toch iets van het gevoel over hoop te kunnen brengen: ‘wilde het gevoel bewaren, de omgeving, de verwondering, ik wilde niets missen van alles, bang om het gevoel van deze plekken te vergeten……. Het is soms zo raar te beseffen dat we hier zijn, zo’n regenwoud als dit, lianen, overal groen met tussendoor wat zonlicht dat door het bladerdak piept en dan ineens enorme rotsblokken waaruit een bron ontspringt, dat zie je op je tv, op planet earth of discovery channel, niet in het echt…’

De zondag ochtend mis was toch ook iets anders dan ik gewend was van een kerkdienst in Nederland, in de 3 uur dat we er hebben gezeten heb ik de hele tijd met een enorme lach gezeten: mannen en vrouwen zaten gescheiden (en hoeveel kleurrijker was de kant van de vrouwen door kanga’s in alle kleuren en vormen), mensen liepen in en uit met kinderen en om ons heen kregen de kleinsten gewoon borstvoeding, beats van een synthesizer en een swingend koor wisselden af met statig gesproken woorden van de priester en tot slot heeft het dorp Maskat 4 blanke meiden als extra inwoners, aangezien de collecte per straat ging en wij dus bij een of andere straat zijn gaan staan (wisten wij veel, maar we zijn hartelijk toegelachen).

De terugweg was even adembenemend als de heenweg, helaas voor mij soms ook letterlijk wanneer het bergpad zo smal werd en de afgrond zo stijl dat ik even dichtklapte en even een hand van Liset of 10 seconden voor mezelf nodig had (Ja jullie heldin op sokken zit in Tanzania).

Ik ben hier natuurlijk voor de stage dus zal nog even een update daarover geven;) Heb al heel wat interessante verpleegtechnische handelingen gedaan na een aantal keer meekijken omdat het hier toch net iets anders gaat dan in Nederland. Heb ook dingen gezien waar ik nog flink aan moet wennen, onder andere wonden die ik qua grootte, diepte en omvang nog niet was gewend en bepaalde situaties die gelukkig gedeeld en besproken kunnen worden om zo een zicht te krijgen op de vele verschillen die bestaan tussen de cultuur hier en in Nederland.

Het is daarnaast trouwens heel leuk om te merken dat je elkaar hier heel goed dingen kunt leren en elkaar kunt helpen. Ik leer heel natuurlijk zelf veel van de mensen hier en van de situatie waar ik in zit, maar kan ook zelf veel doen. En het voelt echt heel goed om nuttig te zijn en niet alleen maar te kijken. Juist het zelf dingen doen en je eigen inzicht een beetje geven en dit combineren voelt echt fijn!

De taal gaat nog steeds moeizaam maar pik telkens meer woordjes op waaronder het woord voor kakkerlak aangezien deze in de douche zat en ik dus niet meer naar binnen durfde. Hmmm volgens mij heb ik mezelf wel weer genoeg voor schut gezet in dit verslag dus ik stop maar..

Alle liefs vanuit hier en een dikke smakkerd,

Myrna

PS: Ik(Kes) post deze verhalen van Myrna en krijg deze via de mail binnen, ze heeft dus (helaas) geen facebook ;)