28-03-2014

Lieve allemaal,

Al jaren droomde ik ervan, naar Tanzania, stage lopen in een ziekenhuis. Heldhaftig en in een tropisch land zou ik de wereld een klein beetje kunnen verbeteren. Rennend van het ene bed naar het andere. Zo oplossingsgericht en creatief mogelijk zou ik hulp geven aan iedereen die het wilde en weten hoe zo effectief mogelijk gebruik te kunnen maken van alle middelen die er zijn..

…En nu ben ik er. M’n eerste weken stage zijn voorbij en ook al is het niet zoals ik fantaseerde in m’n dagdromen (ik weet ook wel dat dat niet de werkelijk zou zijn haha) ik ben hier helemaal op m’n plek. Je kunt je voorbereiden op alles wat je gaat doen: handelingen, de taal leren spreken, je inlezen over Tanzania, de gebruiken, de geschiedenis, de cultuur. Je kunt verhalen lezen met mensen praten die er zijn geweest. Maar uiteindelijk is het altijd anders dan je verwacht. Ik heb geprobeerd zonder verwachtingen te vertrekken, maar had ik onbewust niet toch verwachtingen toen ik hierheen ging? vast wel.

Maar is dat niet juist het mooie van deze stage, het leuke, juist het anders zijn dan je verwacht leer je daar niet van? Is dat niet hoe een mens zich ontwikkeld. Buiten je comfortzone stappen en dingen proberen door andere ogen te zien. Dingen zien en meemaken die je na laten denken. Over basale dingen maar ook over hoe we het in Nederland hebben. Zeker het hebben van gesprekken met de mensen hier is erg leuk en interessant. Patiënten, collega’s, studenten. Hoe mensen leven, wat is de mening over geboorten, zwangerschap de gemiddelde leeftijd hierbij. Hoe wordt er gedacht over familie en familiegrootte en het wat is het verschil hier tussen werken bij de overheid of niet, reizen (dat je binnen 3 uur van de ene naar de andere kant van Nederland kunt is best bijzonder), verkiezingen, stemrecht, mogelijkheden…

Ik weet wel dat de mogelijkheden voor mijzelf groot zijn en dat ik gelukkig ben deze kans te hebben. Zoals dit weekend m’n eerste keer op Safari, waar de wandelingen naar de bergen adembenemend waren was dit bijna onwerkelijk. We sliepen in koepeltentjes in the middle of nowhere (oke oke, in the middle of Mikumi National Park) gewoon onder de sterren, met een kampvuur om de dieren op afstand te houden en naast een enorme ‘pocahontas’ boom.

Heb zo lang het idee gehad dat ik gewoon door een te grote dierentuin rondreed in plaats van dat het de natuurlijke leefomgeving is van de dieren. Echt bizar en even omschakeling nodig dat de dieren gewoon niet daar zijn neergezet maar daadwerkelijk hier zo voorkomen net als bij ons de huismus. Olifanten lopen ongeveer naast de auto langs, giraffen zijn zoveel voorkomend als bij ons de bonte koe en de impala’s zijn ontelbaar. Op de tweede dag hebben we het geluk gehad om een leeuw te zien en ook buffels en nijlpaarden kunnen we afstrepen van ons gezien lijstje.

Voor de komende weekenden hebben we geen plannen meer in het voren gemaakt. Maar even hier de buurt verder ontdekken is ook wel lekker. Af en toe fantaseren Liset en ik over onze aankomst op Schiphol, maar stiekem zijn we ook eigenlijk heel blij dat dit nog een dikke 4 maanden duurt, en dat we tot die tijd hier kunnen genieten van alles.

Met heel veel liefs,

Myrna