31-03-2018

Ik ben ondertussen op de helft van dit avontuur beland en geniet van het ontwikkelen van de projecten, de studenten maar ook zeker mezelf.

Afgelopen woensdag als voorbeeld: De warming-up is net ingezet door de sportstudenten en ik moet nog even wat werk doen, ik pak m’n map met documenten en ga in het zand zitten met m’n rug tegen de achterband van de auto. Als ik nog geen 2 seconden zit hoor ik gesis achter me maar ik laat het even voor wat het is, het zal wel niets zijn. Niet veel later begin ik toch te twijfelen en luister ik nogmaals. Ik sta op en probeer te ontdekken hoe en wat. Ik klopt het zand van m’n broek en por wat met m’n vingers in de autoband en daarna in een van de andere banden (vast heel wetenschappelijk onderbouwd dit). Vervolgens loop ik om de auto heen om te kijken of ik misschien verschil zie, ik voel me een beetje een geep met deze zeer goed onderbouwde methoden om te kijken of mijn band lek is maar durf uiteindelijk toch een conclusie te trekken. Ik heb toch echt een lekke achterband.

De kofferbak van de auto staat ondertussen open, de reserve band ligt in het zand op de grond en de krik is al opgedraaid. Alleen de moeren moeten nog losgedraaid worden. Mijn net gestegen zelfstandigheidsgevoel (“wiehoe ik kan een band vervangen”) daalt even als ik toch de hulp van Thijs nodig heb om deze los te draaien en hem even weghaal bij de sportles, maar ik laat me hierdoor niet bestelen van m’n ‘girlpower’ gevoel. Stiekem vind ik het best leuk om een auto een beetje te leren kennen: Oliepeil meten, koelvloeistof bijvullen, banden op juiste spanning brengen, brandende lampjes begrijpen, banden vervangen… kom maar op!

Naast mijn mini project: de lekke autoband, zijn er gelukkig ook grotere projecten die mijn aandacht vragen. Al een aantal weken zijn we bezig met het schilderen van het schoolplein op Mashishimale Tijdens het schilderen tussen de twee lage langwerpige schoolgebouwen in worden we gadegeslagen door de kinderen uit de verschillende klassen. Aan beide kanten van het ook langwerpige schoolplein zitten 4 lokalen en de deuren en ramen zijn open wat met deze hitte niet onwenselijk is. Rondom het plein staan struikjes gepland tussen losse stenen waar we de 5 liter verfpotten in verschillende kleuren onder kunnen zetten. Dit zodat ze niet direct uitdrogen in de felle zon. Met onze rollers en kwasten lopen we heen en weer om de verschillende spelen op het schoolplein neer te zetten. We zijn nu bezig met het schilderen van grote gele cirkels die naast de rode, blauwe en groene komen te staan, een reuzen twister! De estafette met de tafels 7 en 8 is al klaar waarnaast ook het honderdspel bijna kan worden afgerond. En zelfs al hebben we nog niet alles geverfd, tijdens de pauzes wordt er al dankbaar gebruik gemaakt van het ondertussen telkens kleurrijker wordende schoolplein.

Ook zijn er nog twee projecten waar ik ondertussen al bijna drie maanden mee bezig ben. De Subaru die gemaakt kan worden en het hek rondom het sportveld van Mashishimale primary. In de 2e week van april moet ik de Subaru een week in leveren bij de garage. Na weken vol met bellen, mailen en langsgaan bij de garage, zijn de onderdelen voor de achterkant gearriveerd. En ook al heb ik heel wat waarschuwingslampjes voorbij zien komen, kan de achterbak niet open, heb ik een lekke band gehad en hoor ik soms wat rare geluiden tijdens het rijden. Ik ga die auto in die paar dagen toch een beetje missen, het is niet alleen mijn vrijheid maar ook de herkenbaarheid voor de scholen. Zelfs toen ik nieuw was werd ik vrolijk en vol enthousiasme onthaald, en dat was niet omdat ík herkend werd. Op alle scholen weten de kinderen ondertussen de link tussen de felblauwe Subaru en sportlessen.

En inderdaad, soms heb ik projecten of opdrachten hier waarbij ik drie maanden werk verricht voor ik resultaat zie. Terwijl andere dingen dan weer ineens zijn geregeld en binnen 4 dagen staan (zoals een educatie training voor onze lokale werknemers). Met betrekking tot tijd en hoelang dingen duren weet ik echter één ding zeker…

...Ik ben ondertussen op de helft van dit avontuur beland en geniet van het ontwikkelen van de projecten, de studenten maar ook zeker mezelf.