23-06-2018

Na 38 uur onderweg te zijn van deur tot deur, ben ik woensdag avond aangekomen in Uithuizermeeden. Mijn laatste 10 minuten in Zuid-Afrika loop ik met m’n handbagage twee hardloopbandjes en een rood hoofd het vliegtuig in. Hoe deze situatie is ontstaan..

Het is net middernacht geweest als ik bij de gate zit te wachten tot we mogen boarden. De eerste mensen gaan al in de rij staan maar ik blijf zelf nog even wachten tot de meeste mensen weg zijn. Als ik kan kiezen tussen hier nog wat lezen of in het vliegtuig opgepropt zitten tot het vertrekt kies ik voor de rust en ruimte in de vertrekhal. Langzaam zie ik de rij korter worden en besluit ik op te staan om aan te sluiten. Ik hang m’n rugtas aan m’n rechterschouder en in mijn andere hand houd ik m’n paspoort en boarding pas gereed. Met de rij mee loop ik naar voren tot een vriendelijke vrouw m’n paspoort aanneemt en m’n boardingpas scant. Ik wacht op het groene lichtje en wil doorlopen maar zie ineens een rood lampje opschijnen. Een man van de bewaking stapt op me af ‘miss, if you want to come with me…’ verbaasd (en geschrokken) kijk ik om me heen en ik voel mezelf al langzaam verkleuren.

Terwijl ik achter de man aanloop legt hij me uit dat mijn ruimbagage het vliegtuig niet in mag. Snel loop ik in m’n hoofd de inhoud van m’n tas na: een fles wijn en een klein flesje Amarula overschrijden de toegestane hoeveelheid mee te nemen alcohol naar mijn weten niet. ‘Mevrouw, in uw tas zien we rode lampjes flikkeren. Aangezien we de bron hiervan niet kunnen lokaliseren moeten we het zekere voor het onzekere nemen en kunnen we deze niet inladen tot we de oorzaak hebben gevonden, u kunt hier plaatsnemen en wachten’. Terwijl ik door m’n mede reizigers vragend word aangekeken voel ik mezelf telkens roder worden en zie ik de laatste personen door de gang richting het vliegtuig lopen. Gelukkig komt een paar minuten later de beveiliger teruglopen met mijn rode backpack in z’n hand en inderdaad onbestemde rode knipperende lichtjes die door de stof opschijnen.

Ongemakkelijk begin ik te lachten als ik het ritme en de afstand van de lichtjes herken als m’n hardloopbandjes voor om m’n armen. Helaas blijkt de man het niet heel grappig te vinden en met een streng gezicht sommeert hij me de tas te openen en de bandjes te verwijderen waarna ik met een rood hoofd en m’n ondertussen niet meer knipperende hardloopbandjes m’n stoel opzoek in het vliegtuig.

De afgelopen weken waren dubbel. Aan de ene kant waren de laatste weken een besef van wat er nog moest gebeuren en was ik aan het genieten van de werkdruk die ik voelde en de enorme hoeveelheid taken die ik nog te doen had. Aan de andere kant konden de dagen me niet snel genoeg gaan en voelde ik ergens een grote drang om weer terug te gaan naar Nederland. Iedereen weer zien, iedereen weer in de armen sluiten en….6 dagen later weer lekker op het vliegtuig stappen naar de volgende bestemming (nu klinkt het ‘ik kijk er naar uit om naar Nederland te gaan’ niet geheel geloofwaardig meer ben ik bang ).

Nu ik terug ben en een prachtig team van locals heb staan kijk ik toch wel terug met enig trots. Het heeft even geduurd voordat ik zag wat ik neer kon zetten en ook neer heb gezet. Ik besef dat Pinky en Ana een super team zijn om het Learner Support Center draaiende te houden, ondersteund door Evaristo de meest gepassioneerde man ooit, die op vrijwillige basis in z’n vrije uren bijspringt. Tinyiko met haar twee jarige zoontje die me, als het kon, door de telefoon had getrokken toen ze hoorde dat ze was aangekomen als nieuwe sport coördinator. Sanny die vanuit haar functie als onderdirecteur een oogje in het zeil houdt op Refentse Primary school en Tandi die naast al haar andere banen waarmee ze de community ondersteunt ook nog contactpersoon voor Nederland wil zijn.

Door alleen dit team te noemen doe ik zoveel andere mensen te kort. Bia en Phillip die me hebben opgenomen in hun huis in de laatste weken. Hoeveel liters koffie heb ik hier wel niet gedronken, en hoeveel liters soep en thee met honing én gember én citroen én kamille heb ik wel niet gekregen toen ik kneitertje ziek was. Daarnaast het team van Frangipani school waar we naast sportles en personal training niet weg konden vóór we hadden meegegeten of op z’n minst een kop drinken hadden gehad en alle, letterlijk alle, aanwezige mensen een knuffel hadden gegeven. Natasja en Anton (en nu ook de net een maand oude Mienke) die me meenamen naar BBQ’s, een babyshower, filmavonden (Bay watch!!!) en mij leerden UNO te waarderen kan ik ook niet onbenoemd laten. En dan nog, dan nog heb ik niet iedereen die er hier voor mij is geweest benoemd.

En misschien was dit niet mijn meest boeiende schrijfsel ooit met alle namen zonder gezicht erbij en alle scholen en plekken zonder duidelijk beeld, maar de afgelopen maanden heb ik myrnaintanzania.waarbenjij.nu gebruikt om jullie een beetje mee te laten kijken in mijn leven en al deze namen en al deze plekken zijn een stukje van dat leven.