23 Februari

23-02-2014

Habari, de eerste stage week is voorbij. Twee dagen kinderafdeling en twee dagen female ward zijn voorbij gevlogen lijkt het wel. De indrukken blijven maar komen, zien, horen, ruiken, voelen, proeven, ook in het ziekenhuis zelf. Wat een wereld van verschil en wat interessant om dit alles zo te zien en mee te maken. Ik ben erg blij dat ik dit alles mee maak, maar het betekend niet dat ik alleen maar rondloop als een stralend persoontje en dat alles leuk, mooi of fijn is.

De eerste dag ben ik met m’n neus op de feiten gedrukt. IK SPREEK DE TAAL NIET!! Wat kun je jezelf alleen voelen wanneer je niet begrijpt waar iedereen het over heeft. Wat kun je je gefrustreerd voelen wanneer je een kindje wilt uitleggen dat er een prik komt maar je kunt het niet zeggen, en wat kun je je dom voelen wanneer je het gevoel hebt dat iedereen moet lachen om wat jij zegt. Dus er is nog een hoop werk te doen. Gelukkig helpen veel mensen en wordt er nu vriendelijk gelachen wanneer ik weer een woord of zin verkeerd uitspreek. En hoe vrolijk kun je worden van een ochtendopening waarbij er wordt gezongen, en zó mooi, niet dat gekraak wat ik voortbreng;)

Naast stage lopen maken we hier natuurlijk veel meer mee, ik had namelijk willen beginnen met we hebben een schildpad! We hádden namelijk een schildpad, dinsdag kwamen we terug van stage en stond er een man buiten bij Lisanne en Marthe, na even kijken bleken er 3 schildpadden rond te lopen ‘ja die man kwam langs en zet ineens 3 schilpadden neer’ was de logische verklaring. Een huisdier is natuurlijk nooit weg en met wat hout en bakstenen werd een mooi plekje afgebakend. 2 dagen later bleek het niet goed genoeg te zijn want was TukTuk de schildpad spoorloos verdwenen.

Maar oke, leuk verhaal over schildpadden ik wil jullie natuurlijk even jaloers maken met hoe mooi het hier wel niet is en wat voor lekker weer het hier wel niet kan zijn, en de mensen, zo leuk. Zondag fietsen gehuurd om de omgeving te verkennen, heerlijk even fietsen en van het uitzicht genieten. Wel ben je als blanke op een fiets niet geheel onopvallend (zeker niet wanneer je met 4 meiden bent) overal waar je kwam werden de sociaal gewenste gesprekken gevoerd: habari, nzuri, haujambo, sijambo, karibu, ashante….. en ook dit weekend zijn we er weer achter gekomen dat je met 4 blanke meiden niet zomaar verdwijnt in de menigte.

Dit weekend stond op de planning om naar Morogoro te gaan. Dit in een auto waar we blijkbaar met 14 personen in pasten, efficiënt carpoolen noemen we het maar, knus is het zeker. Na een dag aan het zwembad gelegen te hebben, bij een bruidspaar op de foto gevraagd te worden (we zijn met z’n 4en ook zo leuk, lief, fris en fruitig natuurlijk) en heerlijk gegeten hebben bij een gezellig restaurant, was de afweging uitgaan of naar het hotel. Uitgaan is het geworden, ik heb niet vaak zo gelachen. De vrouwen probeerden ons te leren dansen wat er hilarisch uit moet hebben gezien en de mannen hielpen af en toe ook mee met wat soepele moves. Gesprekken voeren was prima te doen in het Engels en de live band speelde mooie klanken in de buitenlucht. De kleine keerzijde dat er helaas ook een aantal personen niet snapten wat ‘no’ betekende wanneer je wat meer persoonlijke ruimte wilde namen we voor lief.

We zijn nu net terug van onze (weer iets langer dan geplande) reis van Morogoro naar Bwagala (het dorpje naast Turiani, in Bwagala staat het hospital). Dit keer duurde de reis iets langer aangezien we vanochtend in een busje werden gestopt die naar het ’main bus station’ zou gaan, maar uiteindelijk ergens op een landweggetje stopte, en uiteindelijk weer in dezelfde taxi kwamen als op de heenweg en de man zo zou gaan vertrekken. Na wachten, ‘we gaan zo weg’, wachten, ‘ja ik vertrek direct’, en nog eens wachten, ‘tuurlijk we vertrekken zo’, volgde de reis door het mooie landschap hier wat me niet snel zou gaan vervelen. Bergen, vlakten, overal waar je kijkt groen…

Ik hoop dat alles in Nederland ook goed gaat,
Alle liefde,