06-04-2014

Het regent weer eens pijpenstelen, wat er gelukkig voor zorgt dat de temperatuur een beetje daalt en wat er tevens voor zorgt dat het hier in de grootste tijd dat ik hier zit supermooi groen is maar het allerleukste vind ik wel dat als de regen weg is het zo lekker ruikt!! Het is een soort gemaaid gras geur, bos, aarde, fris, het doet me soms een beetje denken aan het kamperen vroeger, met het hele gezin naar Drenthe, onweer luisteren en de regen op het tentdoek. Hier klinkt het net zo er zijn geen glazen in de ramen dus je hoort en ruikt alles wat buiten is. Maar ben natuurlijk midden in Tanzania en niet in Drenthe.

Er hangt een kaart van Afrika in ons huis hier en af en toe moet ik er even op kijken om in m’n hoofd te hebben waar we ook alweer zitten, even realiseren waar op de aarde ik nu echt daadwerkelijk 2 maanden zit, en waar we nog allemaal heen gaan in dit enorme land! In m’n vorige stuk schreef ik over de Safari in de tussentijd hebben we de weekenden ook weten te vullen met dagen waarin we dit land blijven ontdekken.

De afgelopen weekenden na de safari zijn Liset en ik lekker thuis gebleven. De dag ervoor hadden we afscheid genomen van Marthe, haar co-schap zat er ondertussen op, en Lisanne, die ging een week naar Zanzibar (wat onze beloning en eindbestemming zal zijn na 5 maanden stage lopen). We zijn nog naar Madizini gewandeld en gewoon wat in de buurt hier. Wat blijft het heerlijk om hier rond te lopen over de paadjes tussen huizen en hutten en maisvelden door om van het ene dorp bij het andere te komen. Zo zie je wel het Tanzania van hier. Niet de safari of het bounty eiland Zanzibar, niet de Kilimanjaro of de andere toeristische plekken (die wil ik ook zien hoor, daar niet van haha) maar juist het hier echt wonen geeft een beeld van Tanzania zoals ik het ook wil leren kennen.

Het is leuk te merken dat telkens meer mensen je hier kennen, omdat ze bij het ziekenhuis werken, omdat je er iedere dag tomaten koopt, omdat ze met hun piki-piki altijd voor je huis staan… Even die kletspraatjes of een hallo geven je het gevoel alsof je er een beetje thuishoort en dat je geaccepteerd wordt.

Ondertussen hebben we 2 nieuwe huisgenoten: Frits een bouwfysicus die gaat ondersteunen in de bouw van een nieuwe afdeling op het ziekenhuisterrein en Janna een co assistent. Daarnaast zijn afgelopen weekend 2 verloskundige studenten aangekomen die op het ziekenhuis terrein verblijven voor de komende maand.

Op stage sta ik ook niet stil, waar we de ene dag 15 patiënten op de afdeling hebben zijn het de dag erna 38. Er blijven dagen zijn dat ik me nuttig voel en eindelijk het idee heb dat ik snap wat de structuur is van het ziekenhuis, wat er gedaan moet worden op welk moment en dat ik ook nog eens genoeg Swahili spreek om uit te leggen wanneer een patiënt thuis haar medicatie moet nemen. Even een gevoel van trots, zeker wanneer een moeder van een kindje je ongelofelijk blij aankijkt wanneer je haar kindje helpt. Soms zit er ook een dag tussen dat ik het liefst even zou gaan huilen, gefrustreerd omdat ik ineens geen enkele logica kan vinden en een patiënt me met grote ogen aankijkt en mijn (perfect ingeoefende zin) maar niet lijkt te verstaan. Maar hé, dit is het, dit is hoe een stage in een vreemd land in een vreemde cultuur en met een vreemde taal aan voelt en hoe het zal moeten zijn. En weet je… ik vind het geweldig.

Heel veel liefs vanuit hier,

Xx Myrna