23-05-2014
Door: Myrna
Blijf op de hoogte en volg Myrna
23 Mei 2014 | Tanzania, Turiani
Waar te beginnen: m’n reis naar Arusha, de dag van de verpleging, de outreach die ik heb meegemaakt.. bij het begin dan maar. De dag van de verpleging. Ook hier in Tanzania hebben we dit gevierd: een kerkdienst, het afleggen van de eed, een optocht met kaarsen door het ziekenhuis in het donker, voor iedere patiënt een blokje zeep en een heus feest in de avond. Dansen, eten, stukjes opgevoerd door het personeel, wij aan het dansen… misschien was dat laatste nog wel het meest hilarische gezicht..
De dag ernaa ging ik mee op outreach, eindelijk kon ik mee. Aan het einde van de ochtend vertrokken we met een ziekenhuis auto de bergen in. Na wat gehobbel en geslip op smalle bergpaadjes kwamen we aan in diongoya, een dorpje 45min met de auto van Bwagala af. Overal waar we keken stonden mamma’s met hun kindjes te wachten onder bomen en in de schaduw, en nadat iedereen geregistreerd was, best een uitdaging als je de taal niet goed spreekt, konden we beginnen met vaccineren. De babytjes moetsen allemaal huilen (ik geef ze groot gelijk met een naald in je been) maar toch voelde het goed en nutig, het voelde goed om te weten dat je weer een beetje hebt geholpen. En natuurlijk, ik weet dat ik er de wereld niet mee redt, maar de kindjes uit dat dorp hebben nu wel een jeugd zonder kinder ziekten. Het is maar een klein dorpje en het zijn misschien maar een paar kindjes, maar dát dorpje en die kindjes zijn weer geholpen, en dát is tenminste iets, en dat is wat er voor mij telde.
Het plan voor het weekend was om in Morogoro achter onze werkvergunning en paspoorten aan te gaan en een dag mee te lopen met de nursing school… maar zoals we ondertussen wel weten moet je nooit verwachten dat plannen uitkomen. Maandag worden we hartelijk ontvangen bij de directrice van de school maar krijgen we te horen dat er herkansingen zijn dus geen docenten in de klas we hebben nu een nieuwe afspraak gemaakt en zijn erg benieuwd naar. Wel fijn dat we nu wat meer tijd hebben om achter de paspoorten aan te gaan.. Na van de ene naar de andere persoon gestuurd te worden, te horen te krijgen dat de paspoorten er niet zijn, ow toch wel, 6 keer op een bankje te moeten wachten en, hé het is jullie schuld Nederlandse meiden, begrijpen Liset en ik het nut van veiligheidsraampjes voor ambtenaren, een pluspunt we vertrekken mét paspoort en bewijs van betaling dus mogen reizen!!
En dat reizen heb ik gedaan. Wauw wat was dat adembenemend, met zelf verworven bustickets, en dus voor mijn gevoel zelf verworven zelfstandigheid, ben ik gisteren terug gekomen van 3 dagen alleen op pad in Tanzania, 2 keer een busreis van 15 uur en een weerzien met Jitty, Elianne en Sabrina in Arusha. Om 6 uur vertrok ik dinsdag vanuit Turiani om na 15 uur aan te komen in Arusha waar ik de andere meiden na ons afscheid meer dan 3 maanden terug in Dar es Salaam weer zag. Een heerlijke dag met heel veel geklets, een wandeling naar een koffieplantage en waterval en lekker eten volgde. De dag erna stond om 5:00 weer de wekker om terug te gaan naar onze ziekenhuizen.
Op de terugweg om 17:15 toch wel erg last van m’n kont van het lange zitten vroeg ik me af of Morogoro nog wel kwam, ik moest wel de laatste dalladalla naar Turiani kunnen halen anders zat ik vast. Gelukkig kon ik me om zes uur een wag banen door schreeuwende taxichauffeurs, ik hoefde geen taxi, ik had mn oog al laten vallen op een bus moro- turiani, yes, die had ik al gezien dus geen gezoek maar recht op m’n doel af. Voelde best goed, ik had het geflikt, alleen reizen, en ik was bijna thuis. Wat een ervaring waren deze 3 dagen geweest. M’n eten stond al klaar in Turiani en er kwam een lief kind naast me zitten. Alleen wanneer ik de jongen bij vertrek vriendelijk ‘usiku njema (fijne nacht)’ wens, wordt ik heel hard uitgejoeld… woeps, goede nacht bedoel ik gewoon vriendelijk jongens, denk ik terwijl ik mijn hoofd langzaam rood voel worden…
Liefde!!
De dag ernaa ging ik mee op outreach, eindelijk kon ik mee. Aan het einde van de ochtend vertrokken we met een ziekenhuis auto de bergen in. Na wat gehobbel en geslip op smalle bergpaadjes kwamen we aan in diongoya, een dorpje 45min met de auto van Bwagala af. Overal waar we keken stonden mamma’s met hun kindjes te wachten onder bomen en in de schaduw, en nadat iedereen geregistreerd was, best een uitdaging als je de taal niet goed spreekt, konden we beginnen met vaccineren. De babytjes moetsen allemaal huilen (ik geef ze groot gelijk met een naald in je been) maar toch voelde het goed en nutig, het voelde goed om te weten dat je weer een beetje hebt geholpen. En natuurlijk, ik weet dat ik er de wereld niet mee redt, maar de kindjes uit dat dorp hebben nu wel een jeugd zonder kinder ziekten. Het is maar een klein dorpje en het zijn misschien maar een paar kindjes, maar dát dorpje en die kindjes zijn weer geholpen, en dát is tenminste iets, en dat is wat er voor mij telde.
Het plan voor het weekend was om in Morogoro achter onze werkvergunning en paspoorten aan te gaan en een dag mee te lopen met de nursing school… maar zoals we ondertussen wel weten moet je nooit verwachten dat plannen uitkomen. Maandag worden we hartelijk ontvangen bij de directrice van de school maar krijgen we te horen dat er herkansingen zijn dus geen docenten in de klas we hebben nu een nieuwe afspraak gemaakt en zijn erg benieuwd naar. Wel fijn dat we nu wat meer tijd hebben om achter de paspoorten aan te gaan.. Na van de ene naar de andere persoon gestuurd te worden, te horen te krijgen dat de paspoorten er niet zijn, ow toch wel, 6 keer op een bankje te moeten wachten en, hé het is jullie schuld Nederlandse meiden, begrijpen Liset en ik het nut van veiligheidsraampjes voor ambtenaren, een pluspunt we vertrekken mét paspoort en bewijs van betaling dus mogen reizen!!
En dat reizen heb ik gedaan. Wauw wat was dat adembenemend, met zelf verworven bustickets, en dus voor mijn gevoel zelf verworven zelfstandigheid, ben ik gisteren terug gekomen van 3 dagen alleen op pad in Tanzania, 2 keer een busreis van 15 uur en een weerzien met Jitty, Elianne en Sabrina in Arusha. Om 6 uur vertrok ik dinsdag vanuit Turiani om na 15 uur aan te komen in Arusha waar ik de andere meiden na ons afscheid meer dan 3 maanden terug in Dar es Salaam weer zag. Een heerlijke dag met heel veel geklets, een wandeling naar een koffieplantage en waterval en lekker eten volgde. De dag erna stond om 5:00 weer de wekker om terug te gaan naar onze ziekenhuizen.
Op de terugweg om 17:15 toch wel erg last van m’n kont van het lange zitten vroeg ik me af of Morogoro nog wel kwam, ik moest wel de laatste dalladalla naar Turiani kunnen halen anders zat ik vast. Gelukkig kon ik me om zes uur een wag banen door schreeuwende taxichauffeurs, ik hoefde geen taxi, ik had mn oog al laten vallen op een bus moro- turiani, yes, die had ik al gezien dus geen gezoek maar recht op m’n doel af. Voelde best goed, ik had het geflikt, alleen reizen, en ik was bijna thuis. Wat een ervaring waren deze 3 dagen geweest. M’n eten stond al klaar in Turiani en er kwam een lief kind naast me zitten. Alleen wanneer ik de jongen bij vertrek vriendelijk ‘usiku njema (fijne nacht)’ wens, wordt ik heel hard uitgejoeld… woeps, goede nacht bedoel ik gewoon vriendelijk jongens, denk ik terwijl ik mijn hoofd langzaam rood voel worden…
Liefde!!
-
23 Mei 2014 - 14:35
Nienke:
je bent een kanjer! -
23 Mei 2014 - 15:21
Wim Jonkman:
he,stoere tante,wat een indrukken zul jij opdoen!!zijn zeer benieuwd naar jouw metamorfose.volgens mij speel je vanaf nu nooit meer viool,maar cello of contrabas!! of zijn er al afrikaanse instrumenten die je intrigeren(buiten de mooie mannen!!)zaten gisteren heerlijk bij je ouders buiten onder de bomen te genieten van de wind door de bomen.benieuwd naar je volgende verslag ciao wim en git -
23 Mei 2014 - 17:02
Opa En Oma Kamminga:
Lieve Myrna, meisje wat ben je een kei, we genoten weer van dit prachtige verslag.
het voelt hartstikke goed om je zo dicht bij te voelen Met oma"s verjaardag hopen we
jou weer te knuffelen en te voelen. Geniet nog van jouw "andere wereld" en is om nooit
te vergeten. Nu heel veel liefs, we houden van jou oma en opa. -
26 Mei 2014 - 16:41
Reina Elzes:
Hallo Myrna,
Ik lees met belangstelling jouw reisverslag, erg bizonder om dit te mogen meemaken, we hebben ook al een aantal familieleden en vriendinnen van onze kinderen enz. gevolgd, en als ze dan weer thuis zijn is het erg leuk, om dan samen erover te praten...je staat dan niet ver van hen.
Geniet van je werk en ervaring........sterkte toegewenst van je buren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
